Skip to main content

Deze website functioneert optimaal wanneer u instemt met het gebruik van cookies. Wanneer de toestemming verleend wordt is het onder andere mogelijk om de YouTube-video's op deze site te bekijken.
Hier lees je meer over in onze cookieverklaring.

Alle oogkleppen af! Terug- en vooruitblik op aanpak mensen met verward gedrag.

Zorg en Veiligheid
Hans Romeyn (links) en Martin Smeekes (midden)

Hans Romeyn is na 16 jaar net afgezwaaid als burgemeester van Heiloo, Martin Smeekes staat op het punt om met pensioen te gaan als bestuurder van VRNHN. Beide hebben zij een speciale affiniteit met mensen die verward gedrag vertonen en namen zitting in de regionale stuurgroep Mensen met verward gedrag. Ze kijken nog één keer terug op wat er afgelopen jaren in Noord-Holland Noord bereikt is - en nog bereikt moet worden - in de ondersteuning van deze doelgroep.

De omgekeerde wereld

Martin: “Wat ik bijzonder vind is dat in deze regio operationele leiders van zorg- en veiligheidsvoorzieningen elkaar vonden in een aanpak van verwarde mensen die veel overlast veroorzaken, voordat dit bestuurlijk was ingekaderd. Eerst had je de stuurgroep waarin we met elkaar zochten naar praktische oplossingen. Later kwam daar de Commissie Zorg en Veiligheid boven te hangen. Eigenlijk de omgekeerde wereld.” Hans: “Als iemand door zijn verwardheid stennis op straat schopt, escaleert dat uiteindelijk naar de burgemeester. Jij bent eindverantwoordelijk voor de openbare orde. Bij het zoeken naar de juiste maatregelen verplaatste ik mij erg in de cliënt zelf; hij is per slot van rekening inwoner van jouw gemeente. Aan de andere kant mag je niet de agressie onderschatten die hij kan oproepen en de escalatie die dat tot gevolg kan hebben. Wie loopt hier nu gevaar? Dat vind ik lastige afwegingen.”

Echt samenwerken

Martin: “Het succes van welke aanpak dan ook in dit domein valt of staat bij de wil om echt samen te werken. Bij de Persoonsgerichte Aanpak (PGA) hebben we dat goed voor elkaar. We hebben een hecht netwerk gevlochten om cliënten, waarvan wij denken dat zij het grootste veiligheidsrisico vormen.” Hans: “Die kentering heeft ook in Heiloo plaatsgevonden. Er was een tijd dat partijen in de zorg- en veiligheidsketen elkaar moeilijk vonden. We herkenden wel elkaars belangen in casussen, maar erkenden ze niet. We zijn echt stappen gaan maken, toen we ons gingen verplaatsen in de zorgen van de ander en ons vanuit dat wederzijdse begrip gingen inzetten voor cliënten. Ik heb dat ervaren als een doorbraak.”

Angel uit de overlast

Martin: “Huisvesting is een knelpunt. Deze mensen hebben een dak boven hun hoofd nodig, dan creëer je rust en haal je de angel uit de overlast. Of het nou gaat om een permanente woonplek, al dan niet met begeleiding, of een tijdelijke voorziening voor een persoonlijke ‘reset’, waarna je weer terug kunt naar je vertrouwde omgeving. Woonruimte is al schaars, laat staan dat we deze groep hierin goed kunnen bedienen. Gelukkig krijgen we steeds beter in beeld wat we nodig hebben en komt er bestuurlijk meer aandacht voor. Maar het blijft een weerbarstige problematiek.”

De buurt meenemen

Hans: “Met woonruimte ben je er nog niet. Een woning staat in een omgeving met mensen die soms het aparte gedrag van hun buren niet begrijpen en zich daar tegen keren. In Heiloo hebben we dat ook aan de hand gehad bij zorgwoningen. We zijn toen als college met de buurt gaan praten. En we hebben ook de begeleiding op het hart gedrukt: onderhoud contact met omwonenden, wissel telefoonnummers uit, zodat zij aan de bel kunnen trekken, zodra ze zich onveilig voelen. Zo werk je aan acceptatie.” Martin: “Het gaat altijd om verbindingen maken, van hoog tot laag. In hoeverre ben je bereid om iets verder te kijken dan je eigen ‘tuintje’ in ons verkavelde zorg- en veiligheidslandschap en vanuit dat bredere perspectief oplossingen te zoeken voor kwetsbare mensen die overal tussen wal en schip vallen? Hopelijk hebben Hans en ik dat bewustzijn iets kunnen aanwakkeren.”